تنها نه جا به خلوت دل ها گرفته ای

ملک وجود را همه یک جا گرفته ای

تا شانه را به جعد معنبر کشیده ای

کاشانه را به عنبر سارا گرفته ای

یارب چه لعبتی تو که چندین هزار دل

از جعد چین به چین چلیپا گرفته ای

من خود گرفتم از تو توان برگرفت دل

با این چه می کنم که به جان جا گرفته ای

حسرت مبر ز گریهٔ بی اختیار ما

اکنون که اختیار دل از ما گرفته ای

گفتی صبور باش به سودای عشق من

وقتی که صبرم از دل شیدا گرفته ای

دل خستهٔ دو لعل تو را جان به لب رسید

با آن که نکته ها به مسیحا گرفته ای

آسوده از تو در حرم و دیر کس نماند

کسودگی زمومنو ترسا گرفته ای

روزی دل فروغی مسکین شکسته ای

کز دست غیر ساغر صهبا گرفته ای